MART 2016 AYIN KADINI

AYSEN ARIN

Kendimi satırlara sığdırabilir miyim? Zor… ekonomi, aşk, aile çocuk, öğrenciler, sosyal yaşam, projeler vs… hepsi ayrı başlık.

Kısaca özetlemeye çalışayım; hareketli, hayat dolu, çoklu zeka nedeniyle her şeye ilgi duyan, iyi bir tasarımcı olarak çalışan, bu hale gelmek için sayılı güzel sanatlar fakültesine binlerce kişi içinden yetenek sınavıyla giren, paraşüt, voleybol gibi sporlar yapan, sırt çantasını alıp sadece kendisine güvenerek Londra’da okumaya giden ve orada çalışarak 2 yıl yaşayan, maceracı, neşeli, insanları koşulsuzca seven ben..

Beni çok seven bir adama güvendim, çocuklarımın babası olur dedim, film burada koptu. Ya da yeni bir sete geçtim. Çok gençtim o zaman. Onunla çalıştım, arkasındaki, yanındaki kadın oldum, ilerlettim yuvamızı. İlk kızım doğduğunda her şey yolundaydı, kısa bir süre sonra ikizlerime hamile kaldım. Psikoloğa göre eşim 3 çocuğu kaldıramadı, çünkü o sadece beni istiyordu.

Benim zor hikayem bir rüya ile başladı, bir rüya gördüm, o gece terk etmeye karar verdim bu adamı, 1.5 yaşında kızım, 8 aylık ikiz gebelik, uzun bir süre ayrılabilmek için mücadele ettim. Doğumdan sonra kulağıma artık bir yere gidemezsin dedi, 10 çocukla da giderim dedim.

Daha sonra çevre baskısı başladı. 3 çocukla yapamazsın, boşanma, çocuklar ziyan olur vb… evin içinde şiddetin başladığını fark edemiyorlardı. Çünkü ben hep gülümsüyordum. Hacizlerin, eve memurların, polislerin gelmeye başladığı dönem tek bir eşya almadan, çocukların üstü başındakilerle evden çıktık.

O evden çıkıp, yeni eve geçiş dönemim, boşanma tarihim kafamda yok… o dönemi silmişim. Bomboş bir evde yeni mücadele başladı. Duvar resimleriyle başlayan 2.kariyer… Fabrikalardan avans alarak boya malzemesi alıyordum, iş bitince ödüyordum. Onbin metrekare duvar boyadım. Kolum çok ağrıyor diye şikayet ettiğim bir gün, kolsuz genç bir çocukla karşılaştım, sustum ve devam ettim. Çok yalnız ve kırgındım. 3 çift gözün umudu bendim, direndim. İlk paramla çocukların odasına mobilya aldım. O günlerde süt alamazken, şimdi dışarıda istedikleri yemeğe götürebiliyorum. Bu arada kendime atölye açtım. Öğrenciler yetiştirdim.

Şimdi üçü de üniversite okuyor. İyi eğitimli bir sanatçıyım. Sanatla ilgili eğitmenlik dahil pek çok şey yapıyorum. “Sanat hobidir, evi geçindiremezsin” diyenlere gülüyorum. Onlara hobiniz doktorluk, avukatlık olsun, asıl meslek sanattır diyorum.

Hayata dair pişmanlığım yok, verilen rolü yaşıyoruz, şaşırıyoruz, nasıl durduğumuz önemli, ya bırakıyoruz, ya sarılıyoruz, seçimlerimiz bizi biz yapan… Öğrendiğim şeyler hayattan, “kalbini dinle, insanları dinle fakat kararını kendin ver. Korkma, mucizeler ve melekler zaten eşlik ediyor düştüğünde…”

Öğrencilerime hayal kurmayı, hedef koymamayı öğretiyorum. Hayaller gerçek olur, hedefler şans…

Benim yolum dikenliydi, pak çok kadın gördüm, ilk dikende geri dönen. Ben tek tek kopardım, şimdi gül bahçesindeyim.

Sevgiyle kalın…