Bir yandan hava koşullarının şehir içi yaşama getirdiği zorluklar, bir yandan  aldığımız acı haberler arasında gündelik yaşamımıza biraz renk katalım dedik. Geçen Cuma akşamı gezimiz İstanbul’da bir tiyatroyaydı. Oyun öncesi öncesinde bir şeyler yemek ve orada toplanmak için liseden arkadaşlarımdan birkaçıyla gideceğimiz yerin çok yakınındaki Zorlu Center’da buluştuk. İlk kez gidecektim oraya, arkadaşım bahsediyordu, sonunda kısmet oldu. Kamuran Akkor’un kızının açtığı bir salon. Tiyatro KATSSAHNE.

Aslında salon demek az… oyunculuk atölyeleri, çeşitli kurslar, dans dersleri, daha neler neler var orada. Tiyatro salonu bu mekanın bir parçası. Duvarlar Kamuran Akkor’un posterleriyle süslü. Nostalji sevenlerin hoşuna gidecektir… tiyatro öncesi ya da oyun arası bir şeyler içmek isteyenlere güzel bir cafe var, hem dışarıda, hem içeride. Sadece bir arkadaşla buluşup sohbet etmek için bile gidilebilir, çok huzur verici, sıcak bir ortam.

Aşk yaşamı, kadın, erkek ilişkilerini, beklentileri konu alan bu eğlenceli oyunda, özellikle şarkılarıyla tanıdığımız Pamela Spence’in rol yeteneği takdire değer J İstanbul’da değişik bir akşam geçirip, sorunlardan uzaklaşıp keyif almak istiyorsanız kesinlikle tavsiye ederim, üstelik ulaşım da çok kolay.

( Gayrettepe Metro ve Zincirlikuyu Metrobüs Yakınında ) 

 E-Posta : info@katssahne.com

Telefon: 0212 263 10 63 

Telefon: 0212 213 31 11 

Gsm: 0539 545 21 21

Hayat her gün bir başlangıç, bir bitiş… her bitiş yeni başlangıç… kalbimizde sakladıklarımız, beynimize kaydettiklerimiz, biriktirdiklerimiz hepsiyle birlikte biziz © bazen SİL BAŞTAN demek gerekiyor, SİLİP BAŞTAN başlamak gerekiyor, sakladıklarımızı, kaydettiklerimizi, biriktirdiklerimizi… bunun için de VEDALAŞMAK gerekiyor, HESABI KAPATMAK !!!!

Birkaç gün önce Mustafa Koç’un ölümü beni yine, yeniden sorgulattı hayatla ilgili. Günümüzde 56 artık orta yaş sayılıyor. Daha yapacağı çok şey vardı. Bu kadar üretken, güçlü, nüfuslu, hatta adı dünyada geçerli birinin ani ve erken ölemeyeceğini düşünüyor insan. Daha önce pek çok sanatçıda da yaşadık… sanıyoruz ki onlar hep ordalar, orda kalacaklar.

Ben yakın tarihlerde daha net anlamaya başladım;  zamanın hızına yetişemeyeceğimize, sevdiklerimizin her an yanımızda olamayacaklarına, istediğimiz an istediğimiz kişiye ulaşamayacağımıza, geçmiş güzel günlerin anı olarak kalacağına bir daha hiç yaşanmayacağına, onun yerine başka güzellikler koymamız gerektiğine daha çok inandım. Gurur benim neyime?? Anladım ki, anlatamadıklarım, söyleyemediklerim beni daha çok rahatsız ediyor. Biriyle küs olmak, kavga etmek, ruhumdaki şiddet, hüzünden daha çok yaralıyor. O yüzden dedim ki; “Aycan söylemek istediğini söyle, içinde kalmasın, ama küsme, kinlenme, seni aradığında aç, görmek istediğinde git, hesap yapma, o an istiyorsan, içinden geliyorsa harekete geç. Sabah çok geç olabilir, belki hiç görmeyebilirsin, belki hiç sesini duymayabilirsin”. Öyle yapmaya, böyle yaşamaya çalışıyorum, elimden geldiğince. Tabii bu karşımızdakilere de bağlı, bazen tek taraflı çaba yetmiyor ilişkileri sürdürmeye ama en azından “elimden gelenin fazlası buydu, yaptım” diyebiliyorum kendime.

Bence sizde ilk fırsatta arayın uzun süredir görmedikleriniz, sevdiğiniz ama sizi terk ettiğini düşündüğünüz kişileri… sesini duyduğunuzda, telefonu kapattığınızda eminim çok daha mutlu olacaksınız, içiniz daha rahat edecek. Varsın telefon açılmasın, istediğiniz bir an yine arayın, varsın yine açmasın. Arasaydım keşke diyeceğinize, aradım o açmadı, gittim görmeye o istemedi diye rahatlayın. Varsa hesaplarınız kapatın.. düşünün hangisi sizi daha çok üzüyor, hangi yaralanma daha acıtıyor?? böyle dargın, yarım yaşamak mı, yoksa meseleleri tamamen halledemeseniz bile gördüğünde konuşabilmek, yüzüne bakabilmek, sesini duyabilmek mi???

Vakit çok dar gerçekten, yapmak istediklerimize, yaşamayı hayal ettiklerimize, görmeyi düşlediklerimize fırsat olmayabilir.  KIRIN ZİNCİRLERİ, hem kalbinizden, hem bedeninizden ..

Eskilerin çok kullandığı, belki gittikçe kullanımı azalan bir kelime “GÜNDELİK”. Eskiden evlere temizliğe gelen kadınlara gündelikçi denirdi, çocuklara okula giderken verilen harçlıklara gündelik denirdi. Evlerde gündelik yemek takımları bir de misafirlikler bulunurdu, dolaplarımızdaki giyecekler de gündelik ve gezmelik diye ayrılırdı.

Yeni nesil çok şeyin farkında, hayat gelip geçiyor, gündeliğe ayıracak zaman yok. En yeni giysilerini anında üstlerine geçiriyor, yeni aldıkları ev eşyalarını da her gün kendisi ve ailesi için kullanıyor, en güzel koltuğa geçip tv karşısında evinin tadını çıkarıyor. Eskisi gibi misafir odası ayrı, günlük oturma odası ayrı değil artık. Sosyal medyanın ve çalışma hayatına katılımın artmasının, dolayısıyla da zaman darlığının da etkisiyle toplumun bu kavramdan uzaklaşması doğal bir süreçti…

Ben eskiye bağlı ve eskiyi seven bir kadın olduğumdan bu köşede bu kelimeyi yaşatmak, günlük hayatımızda kullandığımız her şeyi gündelik olarak burada tanıtmak istedim. Özellikle de bazı arkadaşlarımın, aile yakınlarımın yaptıkları işleri tanıtmak, bildiğim, güvendiğim, gündelik hayatta işimize yarayacak kişileri, iş yerlerini, yapılan işleri buradan duyurmanın kadın dayanışması adına faydalı olabileceğini düşündüm.

Hepimize gündelik hayatımızda kolaylıklar diliyorum, ve bu zor ve meşakkatli hayatımızı kolaylaştıracak herkese ve her şeye varız diyorum ….

Merhabalar,ruhunuza bir Melek olarak dokunabilmek niyetiyle yazıyorum hikayemi. Dilerim ki okuduğunuzda geleceğinize yönelik planlarınızı bir daha düşünür ve kendinizi çaresizlik duygusundan sıyırıp, kendinize -neden olmasın? sorusunu sorabilir ve kalbinizden gelen cevapları duyabilirsiniz...
Ben Melek,1971 Almanya da doğmuş, 6 yaşında Türkiye ye gelmiş ve o yaşta olmaya karar verdiği hemşireliği meslek edinmiş  göçmen bir ruhum...
Göçmen diyorum çünkü ruhumun daraldığı, yok olduğu, acı çektiği anlarda -daha kötü ne olabilir ki,deyip Yaradana sonsuz bir güvenle yeni bir hayata doğru kanat açtım. Hayat  çok iyi bir öğretmen, onun dersini anladığımız da gelişmemizi sağlayan yeni bir konu ile geliyor karşımıza. Hiçbir şey tesadüf değil, mükemmel bir işleyişle devam ediyor ve biz sözlerimiz,düşüncelerimiz ve inançlarımızla ve davranışlarımızla geleceğimizi şekillendiriyoruz.İçinde bulunduğunuz durum ne olursa olsun o durumla ilgili bakış açınızı,düşüncenizi değiştirdiğinizde o konudaki hissettikleriniz de değişiyor. Örneğin aldatılgımi ilk öğrendiğimde egom " neden ben?" sorusuyla ruhumu acıtırken,ruhum " işte sana hayatını değiştirmek için aradığın fırsat " diyordu.Etraf,ailem,konu komşu, eş dost endişeli,kaygılı, arabulucu tavırları ile beni anlamadıklarını açıkça hissettiriyorlardı.Birkaç dostum haricinde beni gerçekten anlayan,dinleyen yoktu.Rehberimin içimde bir yerlerde olduğunu keşfetmem uzun sürmedi çünkü bedenim verdiğim yanlış kararlarda da doğru kararlarda da bana yol gösteriyordu. Bir karar verdiğimde rahatlama hissediyorsam doğru yolda idim,sıkıntı, uzuntu hatta bedensel tepkiler( baş ağrısı, hazımsızlık, uykusuzluk gibi) veriyordu.İçimdeki sese güvenip tüm kaygıları, nasıl olurları bir kenara bırakıp boşandım.Hayata teslim oldum ve güvendim... Sözlerin sihirli etkisini öğrenmiştim, ağzımızdan, yüreğimizden geçen kelimelere çok dikkat etmeliydim.O günden sonra olumlu düşünmenin, konuşmanın hayatıma nasıl olumlu yönde katkılar yaptığını yaşayarak öğrendim. İşim, çevrem,kazancım herşey olumlu yönde değişti. Sıra büyük konuşmamayı öğrenmeye gelmişti... Bir daha asla evlenmem,birine tekrar güvenemem diyen ben 6. yılda kendimi tekrar gelinlik içinde buldum.Üstelik bu kez işimi, İstanbul'u ve dostlarımı da ardımda bırakarak İzmir'e göç ediyordum.Küçük oğlum önceleri "-evlenirsen  ben babamda kalırım, yüzümü göremezsin diye tehdit etti.Kolay değildi ama kararlılığımı anladığında"-kendime ait odam olursa gelirim" diyerek bizimle geldi.Herşey yolunda ve iyi görünüyordu.Ta ki bazı gerçeklerle yüzleşmeye başlayıncaya dek...İlişkilerde bağlılık ve bağımlılık duygusu çok önemli. Size bağımlı bir kişi sizi sadece kendine saklamak,herkesten sakınmak istiyor...Kızgınlık ve kıskançlıklarını hassas olduğunuz konular üzerinden size yansıtıyor. Sizin de ona bağımlı olmanız için elinden gelenin hepsini yapıyor. Aslında sizi kaybetmekten korktuğu için böyle davranırken, sizi kendinden uzaklaştırdigını bile farkedemiyor.İşte böyle bir akşamda söylediği bir cümle ile tüm yaşananları, yaşanayacakları değiştirebiliyor. Bizim rızkımızı Allah verir,bazen kulları buna aracı kılar.Biz kimsenin köpeği değiliz, kimse bizim sahibimiz değil... Oynadığımız role durup bakmamız lazım, o rol bize ait değilse, oyunu bırakıp hak ettiğimizi düşündüğümüz rol için harekete geçmeliyiz.Boşanma kararını verdiğimde kenarda beş kuruşum yoktu,düzenli bir gelirim de.Bir Melek geldi beni o kuyudan çıkardı. Bu dünyada yapılan hiçbir şey karşılıksız kalmaz,ne ekersen onu biçersin.Karşılıksız, çıkarsız,sorgusuz iyilikler yapın, o iyilikler dönüp dolaşıp en ihtiyaç duyduğunuz anda sizi bulur.Çevrenize faydalı şeyler yapın ki çevrenizden fayda görün. Birilerine melek olun ki birileri de size melek olabilsin...
Hayata gelişimiz ve gidişimiz kaçınılmaz ancak arasını nasıl dolduracağımız bizim söz,düşünce, çaba ve davranışlarımızda gizli...Sen kendine inanırsan evren senin istediğini yapmaya hazır, yeter ki istediğin şey herkesin hayrına olsun.Sevgi ile olun.

SİNOP

Liseden arkadaşlarımızla, bir araya geldiğimiz bir kahvaltıda, Sinop’ta yerleşmiş olan arkadaşımız Yurdanur’un çağırısını kabul edip hemen organize olmuş, 19 Mayıs tatili için uçak biletlerimizi almış, otel rezervasyonumuzu yaptırmıştık. İlk kez bu kadarımız şehir dışında toplanacaktık… tam da o hafta Soma’da maden faciası yaşandı… hepimiz aynı öfke ve üzüntüyü paylaşıyorduk, yastaydık milletçe ama yine de hiçbir şeyi iptal etmedik. Ben kendi adıma, aynı duyguları paylaştığım, sohbet etmek için oturduğumuzda memleket meselelerine aynı pencereden baktığım insanlarla, -hele ki bunlar kadınlarsa-  bir arada olmanın bile ne kadar önemli ve değerli olduğunun farkındayım, ya evde oturup TV seyredip, sinirlenip, facebookta duygularımızı paylaşacaktık, ya da….

Sinop çok güzel bir şehir, sadece iki gün oradaydık ama oldukça dolu geçirdik sevgili arkadaşımızın başarılı organizasyonu sayesinde. İlk kez gittiğim Karadeniz’in anlatılan yeşil-mavisini seyrettik , limanda çay içtik,  şahane koylar gördük, kaleyi gezdik, şelaleye tırmandık, suyun sesiyle ruhumuzu besledik, manzara, insanlar çok güzel, yaşam çok kolay. En çok da ilgimi çeken ilk kez gördüğüm, bir daha da görür müyüm bilemediğim uğur böcekleri kolonileriydi, denizle gölün birleştiği kıyıda… inanılmazdı… tahta parçaları, ağaç kavukları, dalları uğur böcekleriyle doluydu. Tabii ki yöresel yemekler… meşhur pastanesinin prenses tatlısının tadına baktık, Karadeniz’in balıklarını yedik, çarpan balığı ile ilk kez tanıştım, gözlemenin bir çeşidi olan katlamalar enfesti, benim için en unutulmaz tat üstü ceviz kırıntılarıyla süslü fırın sütlaç ve Serpil’in internetten baktığı fırından aldığımız “nokul”du. Vakit bulamadığımızdan yiyemediğimiz ama aklımda kalan cevizli mantı ve Sinop’un meşhur yumurtasıyla yapılmış revani…. Bir dahaki sefere de mutlaka onlar denenecekJ

Her şey çok güzeldi de en çok beni etkileyen, dizilerde gördüğüm gittiğimde mutlaka ziyaret edeceğim dediğim Sinop Cezaevi oldu. İçeri girdiğim andan itibaren, daha avluda, kapıda hissettiklerim aynıydı… hele “Çocuk İslahevi”… Çocuk islahevi ne demek yahu?” ben islah edemiyorum, kapat parmaklıklar arkasına”. Hiçbir canlının barınamayacağı o karanlık, izbe, insanlık utancı olan hücrelere tık, sen böylece islah (terbiye L ) et mi demek???? Gezdikçe, koğuşlara baktıkça -zaten yatılı okul travmam olduğu için- kabusta gibiydim…kısıtlanmaları, mecburiyetleri, duvarları küçüklüğünden beri hayatımın her alanında yaşamış biri olarak orası benim için çok etkileyiciydi….

Sabahattin Ali’nin koğuşu diğerlerinden biraz daha konforlu, eski bir yatak, tuvalet denilen bir delik ve yazıları için eski bir masa… Yazdığı pek çok şiir, yazı duvarları süslüyor. Karadeniz’in azgın dalgalı kıyısında yerleşmiş edilmiş bu hapishanede yazdığı ve dillerden düşmeyen şarkı benim için artık daha anlamlı. Bundan böyle her dalga sesini duyduğumda içimden söyleyeceğim bu sözleri L

“Dışarıda deli dalgalar, gelir duvarları yalar,

Seni bu sözler oyalar, aldırma gönül aldırma”

KADIN – LIK !!!

Liseyi kız okulunda okudum, kadınlar çoğunlukta olan iş yerlerinde çalıştım, ilkokulda beş yıl boyunca kadın öğretmenim oldu, ve babasız büyüdüm, hiç erkek kardeşim de olmadı, hayatımda örnek aldığım, hep o muhteşem kadındı… Yaşadığım ortamdan dolayı çok kadın tanıdım, çok kadın hikayesi dinledim, kadınları çok gözlemledim. Sanırım kadınları tanıdım, çoğunu anladım, kendimi anlayamadıklarımın yerine koymaya çalıştım. Özetle kadın olmayı, kadınları hep sevdim, kendi hemcinslerimle hep gurur duydum. Ergenlikte genellikle erkek olmaya özenilir ya, özellikle memleketimizde onlar daha özgürdür, istedikleri saatte dışarı çıkar, aile daha az karışır, ya da pek çok kız onları daha güçlü görür nedense hep onlara özenilir, benim hiç öyle bir özentim olmadı, sadece bir dönem bana karışmayan, ilerici, modern, özgür birlikte gezebileceğim bir ağabeyim olmasını istedim. Bu kadar çok kadın tanımak demek, bu kadar da çok erkek tanımak demek. Kiminin babası, kiminin erkek kardeşi, kiminin eniştesi, kiminin kocası, kiminin sevgilisi ya da patronu… farklı rollerde olsalar da kadınların hayatlarındalar ve ben de o kadınları tanıdıkça, hayatlarındaki erkekleri de tanıyorum. Pek çok hikaye dinliyorum, gözlemliyorum. Tüm bu deneyimler sonucu artık tüm dünyanın kabul ettiği gibi, erkek dünyasıyla kadınınki apayrı. Onlar tek düze bir hayat yaşıyorlar, bizse pek çok dünyayı bir araya getirmeye çalışıyoruz. Aslında “erkek dünyası”nda kendimize yer açmaya, sesimizi duyurmaya, kişiliğimizi ortaya koymaya çabalıyoruz.

Kadınlara hayranlığım onların bu karmaşık yapısından mıdır, çok yönlülüğünden midir, her ne kadar ezik, duygusal gözükseler de aslında işi bitiren, sorunu çözen onlardır. Kadınsız bir hayatın çok renksiz ve sıradan olacağını düşünüyorum, o tür filmleri bile seyretmek hoşuma gitmiyor. Erkek ve kadın birbirinin tamamlayıcısı bence..

Babam çok küçük yaşta ayrılmış annemle, hep babasız büyüdük neredeyse ama hiç eksikliğini hissetmedim, ya da hep öyle olduğunu düşündüm. Sahip olduğumuz anne hepsiydi, herkesti… tüm duyguları, tüm eksiklikleri kapattı, kapatmaya çalıştı. Ben hala annem gibi anne olamadım diyorum, o kadar yokluğa, o kadar mücadeleye rağmen sabırlı, sevecen, bize güvenen, her kararımızda yanımızda olan.. Belki de benim kafamdaki kadın modeli buydu, istemediği yerde durmayan, istemediği şeyleri yapmayan.. Belki de kadın olmaktan öte asıl hayran olduğum, bu güçlü duygu durumuydu. Türkiye’de, 30-40’lı yaşlarda hala annesi ya da ebeveyniyle yaşayan, ya da karısı veya sevgilisi, hayatındaki kadına bağımlı, hala bir takım işlerini onlara yaptıran erkekler olduğunu düşünürsek bunun önemli bir ayrıcalık olduğunu daha iyi anlayabiliriz.

Hamile olduğumda da aklımdan geçen hep kızımın olmasıydı. Hatta genç kızken, evlenmeden de on tane çocuğum olsa hepsi kız olsun derdim ve dualarım kabul oldu dünyaya iki kız çocuğu getirdim. Yani geleceğin iki özel kadını.. Her ne kadar çatışmalarım olsa da, bazen başkalarının o söz dinleyen, annesinin yanı başında, sıradan diyebileceğimiz çocuklarına özensem de, herkesin onlara farklı baktığını hissetsem de nasıl çocuk yetiştirmek isterdin deseler yine aynı bu iki kızı tarif ederdim. Hayat böyle işte, öncelikleriniz neyse, yaşadıklarınız da büyük ölçüde o oluyor. Hayatının önceliği ev işlerine yardım eden, çalıştığı paranın bir kısmını ailesiyle paylaşan, derli toplu, saygılı toplumca çok kabul gören evlatlarsa, zaten ona sahip oluyorsun, çünkü öyle yetiştiriyorsun. Yok eğer entelektüel, başarılı, sıra dışı, dünyayla bütünleşebilen, farklılıkların farkında olan, duygularını önemseyen bireylerse yetiştirmek istediğin, çocukların önünü açıyorsun… çok hata yaptım, onları da, kendimi de çok üzdüm belki ama pek çok anne gibi iyi niyetliydim… hep bir üste çıksınlar istedim, onları da kendimi de çok yıprattım belki ama sonuçtan memnunum. Onlarla vakit geçirmek, birlikte etkinlik yapmak, sohbet etmek, film seyretmek, yemek yemek, alışverişe çıkmak dünyadaki en zevk aldığım şey. Hem çocuklarım, hem can dostlarım, hem en eğlenceli arkadaşlarım J

Hayatta kendimi en iyi ifade şeklim hep yazmak oldu. Küçükken hatıra defterim, şiir defterim, anket defterim, genç kızken büyük harita method defterlerini doldurduğum günlüklerim vardı… ilk gençlik duygularım, yaşadıklarım, gezdiklerim, hissettiklerim, arkadaşlarım, ilişkilerim…hep yazardım, sayfalarca, hatta o zamanki aşkıma -sonradan kocam oldu- askerdeyken, her gün mektup yazardım sayfalarca, asker dönüşü getirdiğinde koca bir poşet birikmişti.

Hayatı kendimce dolu yaşadım, bir günüm bir günüme benzemesin istedim, gidebildiğim yere gideyim, görebildiğimi göreyim, hayatın içinde olayım istedim. Çalıştım, evlendim, çocuklarım oldu, ev kadını oldum, bir zamanlar moda olan günlere de gittim, tiyatroya, sinemaya da.. yani bir kadının bürünebileceği pek çok role büründüm aslında. Çevremde pek çok genç arkadaşım, genç kadınlar var. Hayata yeni atılmış, kimi evli, kimi evlilik arifesinde, hatta genç yaşta hamile olanlar, hala bu konuda ne yapacağına karar veremeyenler, toplum baskısının altında kalıp, evli olmadığı için telaşa kapılanlar, toplum baskısını reddedip sevgilisi olduğu halde evlenmeyi rafa kaldıranlar.  Onları gözlemliyorum, bazen onlar üzüldüğü için üzülüyorum, bazen dertleşiyorum, kendimce fikir alışverişinde bulunuyorum. O yüzden yazmak, deneyimlerimi, gözlemlerimi paylaşmak istedim. Kimi anlatacağıma, nerden başlayacağıma karar veremedim önce. Sonra düşündüm kendimden başladım. En iyi bildiğim, en iyi tanıdığım kendimim. İnsan en iyi bildiği, en uzmanlaştığı konuyu aktarabilir ben de öyle yaptım, kendim ve yakınlarım, yakinen tanıdıklarım.. Sadece yaşanmışlıkları paylaşmayı, herkesin kendinden bölüm bulacağı gerçek hikayeleri yorum yapmadan yazmayı istedim.

18 yaş önemliydi bizim dönemimizde. Reşit olma yaşıydı. 18 yaşıma geldiğimde kendimi çok özel hissetmiştim, ehliyet almaya hak kazanmıştım, artık kendi kararlarımı ailemden bağımsız verebiliyordum. Sonu evlilikle biten en büyük aşkımı o yaşta yaşamıştım. O  nedenle 18 rakamını seçtim.  18 kadının, 18 evlilik hikayesi kendinizi bulacağınız, bir solukta okuyacağınız, okurken “aaa bu benim hikayem!” diyeceğiniz, ya da “bu bana hiç benzemiyor, benimki öyle farklı ki” diye düşüneceğiniz. Önümüzdeki ay bunları paylaşacağım sizinle.