Hepimiz biliyoruz hasta olmak ne demek. Hasta olduğumuzda çekilen acı, hastalığın çeşidi farkı da olsa hissettiklerimiz aşağı yukarı aynı. Psikolojik ve fizyolojik bozukluklar yaşıyoruz o dönemde, tedavi oluyor, geçmesini bekliyoruz,  geçmeyecek bir hastalıksa kabullenip onunla yaşamaya alışıyoruz.

Hepimiz hasta olmuşuzdur, hafif ya da ağır bir yerlerimiz ağrımış, yatmak, hayata mola vermek zorunda kalmışızdır. Bu kişilerarası ortak bir durum,  farklı olan hasta yakını olmak. Hayatının bir dönemi hasta bakmış olanlar bilir, hasta, yatağında yatar, tedavisini olur, sürecin geçmesini bekler, acısıyla baş başadır ama hasta yakının durumu da bazen ondan da zordur. Yakınınızı yatakta görmek, acı çektiğini bilmek, içinde bulunduğu duruma seyirci kalmak, insana çaresizlik duygusunu yaşatıyor. Eğer yakınınız sürekli birlikte yaşadığınız kişi değilse hayat bölünür. Hem kendi ailenize hem ona zaman ayırmak zorundasınızdır. Bunu da onu üzmeden, kendisini külfetmiş gibi hissettirmeden yapmalısınız. Hastanede yatıyorsa uygun  fizik koşullarını , evde yatıyorsa hastanın tüm gereksinimlerini karşılamak zorundasınız. Yemek, uyku düzeni, temizlik, ilaç tedavisi, kişisel hijyen hastaya uygun düzenlenmeli, aynı zamanda kendinize de bu koşulları sağlamalısınız.

Annem hastanede yatıyor bu günlerde, o dimdik yaşam boyu ayakta görmeye alışık olduğumuz kadını, çocuk gibi çaresiz, yatağın içinde görmek, bir odanın içinde günlerin geçtiğini izlemek derin üzüntü yaratıyor içimizde. İnsan düşünüyor, hem onu, hem onun hissettiklerini, hem de kendini… Bir gün biz de bu durumda olabiliriz ve çocuklara bu duyguyu yaşatabiliriz diye endişeleniyorsunuz. Yoğun şehir hayatı ve katlanılmaz trafik içinde boğuşurken, iş, hastane, ev üçgenini dengede tutmaya çalışıyorsunuz. Kendinize iyi gelecek bir etkinlik yaptığınız zaman suçluluk duyuyor, sanki hayat durmalı, sadece ona odaklanmalıymışsınız gibi hissediyorsunuz.

Hele yatan çocuğunuzsa, tamamen size bağımlı ve yaşamının gelecek kısmını da etkiliyorsa durum daha da vahim. Onun fark etmediği pek çok şeyi biliyor, gözünüzün içine yardım istercesine bakarken, ona hissettirmemeye çalışmak kalbinizin ve beyninizin direncini daha da düşürüyor, psikolojik açıdan yıkıma uğrayabiliyorsunuz.

Günlük hayatın karmaşasına kaptırmışken kendimizi bunları pek düşünemiyoruz, başımıza geldiğinde daha iyi algılıyor, bunları yaşayan başka insanları çok daha fazla anlayabiliyoruz. Sıradan geçirdiğimiz bir gün bile bize değerli geliyor, evimizde telaşsız oturmak bile ne keyifliymiş aslında diyebiliyoruz. .

Umarım herkesin hastaneyle ilişkisi minimal olsun, hasta olarak baktığı yakınları bir an önce sağlığına kavuşsun, kendileri hastaysa iyileşip yaşama tutunsun, hayat bayram olsun, herkes sevdiğinle ele ele mutlu günlerde birlikte olsun J