EYLÜL AYIN KADINI

Pek çok kadın var çevremde, iyi tanıdığım, bildiğim, ayaküstü sohbet ettiğim. Hepsi ayın kadını, hepsi ayların kadını aslında. Kimi anlatmaya bayılıyor, kimisi çok utanıyor, kimi konuştukça açılıyor, kiminin derdi dillendikçe çoğalıyor. Bazıları cesaret edip diğer kadınlara örnek olmak adına daha açık davranıyor, kimisi hikayem bilinsin ama ismim bilinmesin diyor.

Bu köşede her kadının başımızın üstünde yeri var. İster ismini verir, ister kendisini gizler yaşadıklarını paylaşır sadece. Önemli olan yalnız olmadığımızı bilmek, biraz teselli olabilmek. Başka kadınların öyküsünü dinlerken, kendimizden parçalar bulup, kim bilir belki de aklımıza gelmeyen bir çıkış yolu keşfedebiliriz.

Eylül ayında bu kadınlardan birinin uzun süreli ilişkisinden ayrıldıktan sonrası hissettiklerini paylaşacağım kendi ağzından. Ayrılıklar ardından hiç tamamlanamayız, hep eksik kalırız. Ayrıldığımız kim olursa olsun, çocuğumuz, evimiz, kedimiz, köpeğimiz, sevgilimiz, annemiz, babamız, hatta oturduğumuz semt, sevdiğimiz alıştığımız herkes, her şey.. Duygularımız aynı, kahramanlar farklı sadece.

Eylül hüzün ayı değil sadece, bir bitiş ve başlangıç ayı. O yüzden bu hikayeyi seçtim, terk edilen, bitişin ardından hissedilen, ama yine de yaşama devam eden bir kadının, bizim, bizden birinin, isimsiz kadının ayrılık hikayesi…

SENDEN SONRA BEN…

Birkaç saniyelik bakışta girmişti gönlüme. Kalbimi çarptırdı, gecelerimi uykusuz yaptı. O andan bugüne hiçbir şey değişmedi. Görmesem de, duymasam da yine o benimle, ben hep onunla.

O büyülü an değişen bendim aslında, dünyamdı, benliğimdi, varlığımdı… bir daha hayat hiç aynı olmadı.

Yaşadık yıllarca pek çok şey, tutkulu, coşkulu, hüzünlü, neşeli… Birlikte güldük, ağladık, eğlendik, hüzünlendik, kızdık, affettik. Çok güzeldi. Bıraktı gitti, o gözler başkasına baktı, başka kadının kalbini attırdı. Ondan sonra ben hiç tamamlanamadım.

“Senden sonra hep eksik kaldım, tam olamadım, ben hiç ben değildim…Yedim, içtim, gezdim, gördüm, eğlendim, sevdiklerimle, sevdiğim yerlerde huzur buldum, kahkahalarla güldüm bazen, ama daha çok da ağladım. Yürüdüğüm her sokaktaydın, attığım her adımda, yediğim her güzel şeyde, gördüğüm her güzellikte, hatta aldığım her nefeste…

Senden sonra bir tarafım eksik kaldı, hiç tamamlanamadım, içimde o bitmeyen hüznü taşıdım. Ruhumda, vücudumda hep sen vardın. Dualar ettim, dilekler tuttum, adaklar adadım, bu tarifsiz, akılsız ve çaresiz delilik hali sona ersin diye çırpınıp durdum, oyalandım, çok güzel vakitler geçirdim, ama en çok da diplerdeydim. Senden sonra ben hep eksik kaldım, enerjimi kaybettim, hiç tamamlanamadım, ben bir daha BEN olamadım”.