ÖLÜM – AYRILIK-ÖZLEM

Yaşam ne kadar gerçekse ölüm de o kadar gerçek. Ayrılmaz ikili hatta… Yaşadığımız sürece pek çok duygu tadıyoruz olumlu, olumsuz. Özlem bunlardan en üzücüsü, en yoğun yaşananı belki de en çaresiziL Karşısında en aciz kaldığımız , ne yapacağımızı bilmediğimiz, ulaşmak istesek ulaşamadığımız anlarda hissettiğimiz duygu özlem. Özlem acı demek, özlem ayrılık demek, özlem kayıp demek, özlem geçmiş demek.

Ayrılıklar sonrası hissettiğimiz özlemse en dayanılmazıdır. Sevdiğimize ulaşamıyor, bir daha sesini duyamıyor, istediğimizde yanımızda hissedemiyorsak ve hep özlüyorsak o artık derin yaradır.

Çocuğumuzu okula bıraktığımızda, ya da şehir dışına yolladığımızda, evlendiğinde, sevgilimiz iş seyahatindeyse, eve döndüğümüzde birlikte yaşadığımız kişi-kişiler artık bizi karşılamıyorsa bu hissi yaşamışızdır hepimiz. Ama eğer bu durum kalıcıysa, işin içinde terk ediliş, ani kaybediş, unutuluş, ve tabii ki ölüm, ne denir, ne yazılır bilemiyorum??

Çok yakın arkadaşlarımın geçtiğimiz günlerde babalarını kaybetmesiyle bir yerlere attığımız bu kavram beynimde ön sırada şu sıralar. Genç kızlık döneminde hafta sonları evlerinde kaldığım, biz kızlar içeride otururken, gizli gizli sigara içip, müzik dinleyip, o zamanın terimiyle “çıktığımız çocuklardan” bahsederken, Fikret amca içeride sessizce tv seyreder, Güler teyzenin hazırladığı mezeleri eşliğinde keyifle demlenirdi. Ondan kalan resim bu bana… Allah rahmet eylesin, geride kalanlara sağlık, sabır versin.

Geri dönüşü olmayan, bir daha hiç yaşanmayacak anıların sonu bu ayrılık, tek bir anını bile düşündüğümüzde, son olduğunu bilseydim sonuna kadar tadını çıkarmak için uğraşırdım, o anı elimde tutmak için sonsuza kadar yalvarırdım diyebileceğimiz acılardan, bitmeyecek olan özlemleri yaşayan bilir zaten, Allah düşmanıma vermesin dediklerimizden…

Bir TV programında Ömür Gedik, Sinan Çetin ve eşi ile röportaj yapıyordu. “Yıllardır süren evliliğiniz, çocuklarınız var, nasıl sürüyor böyle dengede, bu güzellikte” diye sordu. Çetin’in verdiği cevap “ben onu özlüyorum”. O gün bu gündür hep düşünmüşümdür, kendi bırakıp gittiklerimin ardından da, beni bırakanların ardından da… ben onu özlüyor muyum, her hatırladığımda gülümsüyor muyum, ne kadar sıklıkta hatırlıyorum… benim için çok doğru bir ölçek oldu bu. Bazı insanlarla yıllarınızı geçiriyorsunuz, gün geliyor ismini bile anmıyorsunuz. Hayatımıza giren bazı kişilerleyse de geçirdiğimiz birkaç güzel anı yıllarca unutamıyorsunuz.

Hepimizin hayatında kalıcı sevgiler vardır, ailemizle başlayan, gerçek arkadaş, dostlarımız bazen komşumuz, eşimiz, sevgilimizle devam eden, hayatımıza giren sevgisi hiç bitmeyen, hayat boyu süren, ilk günkü heyecanını, önemini yitirmeyen. Dilerim yaşamımız boyunca hep böyle ilişkilerimiz olsun, ayrılıklarımızın sayısı az ve süresi kısa olsun.

İTALYA

Hepimizin ortak sorunu, zaman… Üstüne pek çok şey yazılmış, atasözleri o çağlardan beri hayatımıza yer etmiş. Su gibi geçtiği, her şeyin ilacı olduğu, en büyük hırsızlığın zaman hırsızlığı olduğu gibi pek çok alanda kullandığımız ve gerçekten de en çok ihtiyacımız olan şey. Üstelik de internet çağının bu kadar ilerlediği, teknolojinin bu kadar yaygın kullanıldığı devirde. Hani derlerdi ya biz küçükken, “gençliğinizin kıymetini bilin” ne kadar yerindeymiş meğer, ne kadar değerliymiş, zaman nasıl geçiyormuş, hayatta tek önemli olan buymuş, arkamıza baktığımızda gördüklerimiz, yüzleştiklerimizmiş meğer…

Yaşanan her şeyin anlamı olduğuna, kaderin de bizim tercihlerimizle bir arada yaşandığına inanıyorum. Karşımıza çıkan bir yol, ya da bir kişi var evet bu kader ama seçimimiz tamamen bizim. Uğruna verdiklerimiz, kaybettiklerimiz, kazandıklarımız hayattaki rolümüzü belirliyor. Hayata gelme amacımızı…. Mutlaka hayal ettiklerimiz, planlarımız vardır, olması da doğaldır. Kimimiz buna erişiyor, hedefine ulaşmak için çalışıyor, her yolu deniyor ve başarıyor, kimimiz hayatı akışına bırakıyor, istiyor ama uğraşmıyor, bazen oluyor, bazen olmuyor, kimimiz ise uğraşsa da, çalışsa da, mücadele etse de hedefine varamıyor. Bunu neyle açıklayalım, bir teşhis koyalım mı bilmiyorum, ama bunun cevabını bilinmeyenler listesine ekleyelim…

Evet “Bilinmeyenler Listesi” var kafamda, kafamızda. Öyle çok şey var ki, mantık dışı, sorguladığımız, neden dediğimiz, ama cevaplayamadığımız, cevabını bulamadığımız. İşte tüm bunları bu listeye ekliyoruz, sonu olmayan, son noktasını koyamadığımız listeye…

Çok klişe belki ama zamanı değerlendirmek, iyi planlamak, iyi kullanmak başarının; değerini bilmek, anı değerlendirmek, mümkün olduğunca sevdiklerimiz ve yapmaktan keyif aldığımız işlerle geçirmek ise mutluluğun sırrı.

Bugün ayın konusuna uygun bir ayın kadını seçmeyi düşündüm.. Zamana meydan okuyan,  gerçek bir balık kadını bu ay size tanıtmak istediğim… dedim ya en yakınlarımdan başlayacağım, annemden sonra kardeşim Aysen…. Yaşımız çok yakın aslında, küçükken ikiz bile sanıyorlardı, o zamanlar ikizler daha ilgi çekiyordu galiba, yollarda çevirip soruyorlardı. Ergenlik döneminde ayrıldık… ben yerimde saydım, o uzadı fiziksel olarak tamamen farklılaştık. Mart ayı balık burcunundur, balık burcu kadını genellikle duygusaldır, alıngandır, mesleği sanat olmasa bile ruhu sanatla iç içedir… iyi biliyorum, yakından tanıdığım balık arkadaşlarım var, ama bir o kadar da güçlüdür. İşte size derin sularda yüzen, yüzgeçleriyle yaşam mücadelesi veren bir balık kadınının kendi ağzından hikayesi 

MART 2016 AYIN KADINI

AYSEN ARIN

Kendimi satırlara sığdırabilir miyim? Zor… ekonomi, aşk, aile çocuk, öğrenciler, sosyal yaşam, projeler vs… hepsi ayrı başlık.

Kısaca özetlemeye çalışayım; hareketli, hayat dolu, çoklu zeka nedeniyle her şeye ilgi duyan, iyi bir tasarımcı olarak çalışan, bu hale gelmek için sayılı güzel sanatlar fakültesine binlerce kişi içinden yetenek sınavıyla giren, paraşüt, voleybol gibi sporlar yapan, sırt çantasını alıp sadece kendisine güvenerek Londra’da okumaya giden ve orada çalışarak 2 yıl yaşayan, maceracı, neşeli, insanları koşulsuzca seven ben..

Beni çok seven bir adama güvendim, çocuklarımın babası olur dedim, film burada koptu. Ya da yeni bir sete geçtim. Çok gençtim o zaman. Onunla çalıştım, arkasındaki, yanındaki kadın oldum, ilerlettim yuvamızı. İlk kızım doğduğunda her şey yolundaydı, kısa bir süre sonra ikizlerime hamile kaldım. Psikoloğa göre eşim 3 çocuğu kaldıramadı, çünkü o sadece beni istiyordu.

Benim zor hikayem bir rüya ile başladı, bir rüya gördüm, o gece terk etmeye karar verdim bu adamı, 1.5 yaşında kızım, 8 aylık ikiz gebelik, uzun bir süre ayrılabilmek için mücadele ettim. Doğumdan sonra kulağıma artık bir yere gidemezsin dedi, 10 çocukla da giderim dedim.

Daha sonra çevre baskısı başladı. 3 çocukla yapamazsın, boşanma, çocuklar ziyan olur vb… evin içinde şiddetin başladığını fark edemiyorlardı. Çünkü ben hep gülümsüyordum. Hacizlerin, eve memurların, polislerin gelmeye başladığı dönem tek bir eşya almadan, çocukların üstü başındakilerle evden çıktık.

O evden çıkıp, yeni eve geçiş dönemim, boşanma tarihim kafamda yok… o dönemi silmişim. Bomboş bir evde yeni mücadele başladı. Duvar resimleriyle başlayan 2.kariyer… Fabrikalardan avans alarak boya malzemesi alıyordum, iş bitince ödüyordum. Onbin metrekare duvar boyadım. Kolum çok ağrıyor diye şikayet ettiğim bir gün, kolsuz genç bir çocukla karşılaştım, sustum ve devam ettim. Çok yalnız ve kırgındım. 3 çift gözün umudu bendim, direndim. İlk paramla çocukların odasına mobilya aldım. O günlerde süt alamazken, şimdi dışarıda istedikleri yemeğe götürebiliyorum. Bu arada kendime atölye açtım. Öğrenciler yetiştirdim.

Şimdi üçü de üniversite okuyor. İyi eğitimli bir sanatçıyım. Sanatla ilgili eğitmenlik dahil pek çok şey yapıyorum. “Sanat hobidir, evi geçindiremezsin” diyenlere gülüyorum. Onlara hobiniz doktorluk, avukatlık olsun, asıl meslek sanattır diyorum.

Hayata dair pişmanlığım yok, verilen rolü yaşıyoruz, şaşırıyoruz, nasıl durduğumuz önemli, ya bırakıyoruz, ya sarılıyoruz, seçimlerimiz bizi biz yapan… Öğrendiğim şeyler hayattan, “kalbini dinle, insanları dinle fakat kararını kendin ver. Korkma, mucizeler ve melekler zaten eşlik ediyor düştüğünde…”

Öğrencilerime hayal kurmayı, hedef koymamayı öğretiyorum. Hayaller gerçek olur, hedefler şans…

Benim yolum dikenliydi, pak çok kadın gördüm, ilk dikende geri dönen. Ben tek tek kopardım, şimdi gül bahçesindeyim.

Sevgiyle kalın…