Kasım 2017 - bence

IN SECRET!!! “SIRLAR İÇİNDE” Hafta sonu bir festival fimi izledim. Emile Zola’nın Therese Raquin, romanından uyarlanmış 2013 ya...

IN SECRET!!! “SIRLAR İÇİNDE”

Hafta sonu bir festival fimi izledim. Emile Zola’nın Therese Raquin,romanından uyarlanmış 2013 yapımı bir film IN SECRET, sırlar içinde….

1860 yılların da geçen film dünyanın en güzel şehirlerinde Paris'te geçmekte. Ailesiyle Afrika’da yaşayan küçük kız annesinin ölümü üzerine babası tarafından Fransa’nın bir köyündeki halasına bırakılıyor. Babası “beni özlemene fırsat kalmadan gelip seni alacağım” diyor, gidiş o gidiş…. Küçük kız Therese büyüyor, hasta kuzeni Camille’nin bakıcısı bir anlamda koruyucu meleği oluyor. O evde çok mutsuz, ama çaresiz, kaçamıyor. Raquin, dominant teyzesinin zoru ile istemeden de olsa kuzeni

Camille ile hayatını birleştirerek evlenir. Hep birlikte Paris’e taşınırlar, kuzeni orada iş bulur, halasıyla birlikte Therese’da evin altında bir dükkan açmış onu işletmektedirler. Genç ve güzel kadının hayatı ısrarla ve zorda kaldığı için yaptığı evliliği sevgisizlikle sürdürmekle geçmektedir. Bir gün kocasının genç bir arkadaşını görünce Raquin ona tutulacaktır. Ancak girdiği bu tutkulu ilişki korkunç olayları da beraberinde getirecektir.

Film başından sonuna gerilim dolu. Karanlık sahneler, dönem kostümleri… hiç sıkılmadan izliyorsunuz. Oyuncular harika Elizabeth Olsen, Oscar Isaac çok başarılı, ama Jessica Lange bir kez daha gösterdi niye bu kadar çok ödül aldığını… muhteşem oyunculuk, olağanüstü performans. Sadece onu seyretmek için bile bu filmi izleyin derim.

Pek çok benzeri gibi filmin sonunda görüyorsunuz ki, bazı şeyler yasakken güzel. Engel ortadan kalktığında, ulaşılabilir hale geldiğince cazibesini yitiriyor. Hele ki engeli kaldıran sizseniz, tehlikeli hale gelebiliyor, hayatınız kabusa dönüşebiliyor, hatta bu filmdeki gibi yaşamı bile sonlandırabiliyor. Ama şunu da görüyoruz ki, daha önce de defalarca söylediğim gibi, sevgi, şefkat demek, huzur demek. Aşk tam tersine, tutku demek, tehlike demek, heyecan demek, her türlü acıya rağmen yaşam enerjisi demek, aynı zamanda da ölüm demek… tercih sizin J

B İR YAŞIMA DAHA GİRDİM!! Bu ay doğum günümü kutladım, bir yaş daha aldım. Geriye baktım, düşündüm pek çok ders almışım. Kızlara d...

BİR YAŞIMA DAHA GİRDİM!!

Bu ay doğum günümü kutladım, bir yaş daha aldım. Geriye baktım, düşündüm pek çok ders almışım. Kızlara diyorum ki, benden faydalanın, tecrübelerimi yabana atmayın. Ama anne sözü dinlememek bir gelenek... Hepimizin yaptığı gibi onlar da yaşayarak öğrenecek J

Birkaç dakika düşündüğümde hemen aklıma gelenleri sıraladım, daha da neler neler var, şu an hatırlamadığım, ya da hatırlayıp yazamadığım J J

ÖĞRENDİM Kİ;

Doğum günümde bir kez daha emin oldum ki, en önemli şey sevmek, sevilmek, değer vermek, değer verildiğini hissetmekmiş.
En zor şey kendini doğru ifade edebilmekmiş. İnsan kendini anlatmaya çalıştıkça anlaşılmazmış.
Susmak bazen en büyük çözüm aracıymış. Ne demiş eskiler “söz gümüşse, sukut altın”mış.
“Paranın ne önemi var?” öyle değil tabii, çok önemli. Ama gördük ki, paranın amaç olduğu işler, ilişkiler de insanın cebini dolduruyor, ruhunu eksiltiyormuş.
Özgürlük yalnızlık demek değilmiş, o bir ruh hali… Kimi köleliği severmiş.
Özlemekmiş en baş edemediğim, çocukluğumdan beri hep birilerini özlemişim.
Yapmam dediğim ne varsa yapılabiliyormuş. “Asla, asla deme” lafını ciddiye almalıymışız.
Empati kurmayı başarabilirsek, yargılamaktan uzak, kendimizle ve çevremizdekilerle daha barışık olabilirmişiz.
Kimsenin karşısına geçip yargıç, savcı, jüri, öğretmen görevlerini yapmamalıymışız, itici oluyor… Üstelik koyduğumuz tanılar da çoğu kez yanlış oluyor.
Destek olmak istiyorsak sadece dinlemeliymişiz… Eleştirmeden, yargılamadan…
Taşınmalı, sık sık taşınmalıymış… Koca dünyada dar alana hapsolmamak, işten, evden, hatta yakınlarından taşınmak gerekirmiş. Başka sokaklar, başka mahalleler, başka kültürler, başka insanlar dolayısıyla bunların getirdiği farklı hislere de ihtiyacımız varmış…
Güzel bir yemekten zevk almak, duyduğun şarkıyı mırıldanmak bile yaşamak demekmiş.
Herkesin beslendiği kaynak farklıymış, kimi üzüntüden, kimi mutlu etmekten, kimi aşktan, kimi sevgiden, kimi hüzünden, kimi nefretten…
“Eden, bulur” koca bir yalanmış. Her zaman bulmuyormuş, bulsa da sana faydası yokmuş.
Acılar insanın ruhunu güçlendirir, direnme gücünü arttırırmış.
Biriktirdiklerimiz, eksilttiklerimiz var hayatta… Dengede olması ideal tabii… Eksilenler fazlaysa vay halimizeymiş.
Harcadığımız boş zamana, boşa harcadığımız paraya, verdiğimiz boş emeklere hayıflanacağımıza, benden başkası yok artık diye bir an önce kendimize dönmeliymişiz.
Bağımlı olmamalıymışız, hiçbir şeye, hiç kimseye… Bağımlılık insanın önce ruhunu, sonra da vücudunu sararak, yavaş yavaş, acı çekerek öldürüyormuş.
Bazen olanları kadere bağlamak çırpınıp, kendimizi yormayı engeller. Bırakabilmeyi bilmeliymişiz.
İyi insan, kötü insan tanımları yanlışmış. Herkesin iyi, kötü tarafları varmış.
Zevk aldıklarımızı yapabildiğimizce yapmalıymışız… En mutsuz olduğum zamanlar, sadece zorunlulukları yerine getirdiğim anlarmış.
Kız arkadaşlar olmazsa olmazmış… Bu konuda erkeklerden daha şanslıymışız.
Sevgi karşılıklı, şefkat içeren, kalıcı bir duyguymuş. Aşk hastalıklı, tutku içeren, çoğunlukla da tek taraflıymış, acı verirmiş, yine de herkes onun peşindeymiş ama gerçek olanına çok ender rastlanırmış, dengeyi de bozarmış.
Dokunmak önemliymiş, dokunamadan sevmek, uzaktan seyretmekmiş.
Kim bizde gerginlik yaratıyorsa uzaklaşmak gerekirmiş, başa çıkamıyorsan, değiştiremiyorsan, kaçmalı, şu kısacık zamanı karşındakinin egosunu tatmin ederek geçirmemek lazımmış.
Başkalarını değil, kendimizi dinlemeliymişiz.
Sevdiğine kıyamamanın adı acizlik değilmiş.
En çok vefadan bahsedenler, en vefasızmış.
Doğru-yanlış yokmuş. Herkesin hayata bakışı, mücadele şekli farklıymış.
Güzellik göreceli, esas olan “tarz”mış. Herkesin bir sitili olmalı, yaşam tarzı, duruşu kendini hatırlatmalıymış.
Etrafında gençlerin olması kişiye enerji katıyormuş, hatta bu hızlı teknoloji çağında, eli ayağı olabiliyormuş J
Dünyanın en güzel topraklarında yaşıyormuşuz, her açıdan en zengin…. Kıymetini bilememişiz, kıyıma seyirci kalmışız.
Dostluk yıllarla ölçülmezmiş, en son tanıdığın en yakının olabilirmiş.
Gidip gelmeyen tek şey zamanmış, iyi kullanmak lazımmış.
En güzel yatırım kendine yaptığınmış.
En büyük ihanet kendine yaptığınmış, öbürleri hikaye…Yaşam boyu farklı şekillerde aldatmayan, aldatılmayan yokmuş.
İş-güç, para-pul, ev-bark hepsi yalanmış, sonunda sana kalan sadece hayatını paylaştığınmış.
Yalnızlık bir hismiş, kalabalıklar içinde de uzaydan gelmiş gibi hissedilebilirmiş.
Kimisi sever yaşadığını sergilemeyi, kimisi gizliliği… Hiç bir şey göründüğü gibi değilmiş.
Kızamayacağın, ne yaparsa yapsın affedeceğin tek varlık evlatmış, ya da evlat yerine koyduğun…
Karşındakine “yapma” demek, onun yapma isteğini arttırıyormuş.
En yakın sandığın, gün gelir en yabancı olabilirmiş.
Akıl vermek yerine, örnek olacakmışsın.
İki kişinin sorununa müdahil olursan, sen zararlı çıkarsın, karışmayacakmışsın.
Şu yalan dünyada, aslında her şeyi fazla anlamlandırmadan, anı yaşayacakmışsın ki, beklentin azalsın, hayal kırıklığı yaşamayasın.
Çok panik halinde yaşamışım, acele olmuş her işim.. Daha sakin bir kadın olmalıymışım.
Bunalıma girdiğin zaman kendine izin vermelisin, onu da yaşamalı bir müddet, sonra da yeniden ayağa kalkmalı... Hiç bir şey hayatı bu kadar ciddiye almaya değmezmiş.
Aldığım kararlarda, yaşamın akışında hep duygusal davranmışım, keşke daha mantıklı davranabilseymişim… Ama en çok da öğrendim ki, bu da BEN im. Diğer türlü nasıl yaşanır hiç bilememişim…

DÜŞTÜĞÜN HER NOTTUR HAYAT ©©© Düştüğün her nottur hayat; acısıyla, sevinciyle, kaybınla, kazancınla… ileri bakıp yola devam eder...

Düştüğün her nottur hayat; acısıyla, sevinciyle, kaybınla, kazancınla… ileri bakıp yola devam ederken geride kalanın hesabını vicdanen, hukuken, ruhen, bedenen vermektir!! Aynaya bakıp yüzleşmektense halının altına süpürmek daha kolay gelir meseleleri, acıları, dramları (alıntı)…

Bugün okurken bu yazıyı, düşündüm üstünde…Evet düştüğümüz her nottur hayat, BENCE yediğimiz her lokma, aldığımız her nefes, gittiğimiz her şehir, okuduğumuz her satır, yürüdüğümüz her sokak, güldüğümüz ve ağladığımız her an, seyrettiğimiz her film, okşadığımız her hayvan, dinlediğimiz her şarkı, kokladığımız her çiçek, özlediğimiz her insan, sevgiyle bağlandıklarımızdır...

Kendimizle hesaplaşmaktır hayat, hesaplaşabilmek… suçu karşımızdakine atmadan yüzleşebilmek. Bu en zorudur, yapan da neredeyse yoktur… din, dil, ırk, cins ne olursa olsun ortaktır vicdan duygusu. Yattığında kafana toplananlar, gün içinde kaçtıkların, tek başına kaldığında yakalandıkların değil midir vicdan dediğimiz…

Yaşadığımız sıkıntılı durumda derler ki cevap ver, onu söyle, şunu yap, küs, kavga et, laf sok, canını acıt… madem hayat hesaplaşmak, bırakalım karşımızdaki kendinle hesaplaşsın, etrafa kendini anlatsın, yalnız kaldığında vicdanını dinlesin, eğer içi rahat ediyorsa, o insana kendini anlatamazsın, haklı çıkamazsın, eğer ki içi huzursuzsa, yüzüne bakmaktan kaçıyorsa zaten cezasını almıştır, bize laf düşmez J

Var elbette benim içimde kalanlar, söyleyemediklerim ya da söyleyip yeterince kendimi ifade edemediklerim, kırıldıklarım, çok yakınlarım, hiç beklemediklerim, hayal kırıklıklarım ve tabii kendi vicdan azaplarım, hoşuma gitmese de yüzleştiklerim…

Zamana bırakma, bekleme dönemindeyim ya… bu arada boş durmuyorum notları düşüyorum. Acıyla, mutlulukla, hüzünle, sevinçle, biraz eksik, biraz fazla her notu düşüyorum, yaşadığım her anı hissederek, hatıra defterime ekleyerek, kafamın içini, kalbimi doldurarak, biriktirerek... İstiyorum ki, pişmanlık hanem az olsun, baktığımda sayfalarım gülümsediklerimle dolsun J

Resim evisioncoaching.co.uk alınmıştır.