AH ŞU BİZİM DEĞİŞKEN HALLERİMİZ ¡

Değişken ruh halim var benim, çok çeşitli karakterlere sahibim. Kadınlık yazgısı bu galiba, her role girmek, şartların getirdiği hale bürünmek…

Bazen Kızılderili bir kadın oluyorum, totem yapıyorum; bazen ortaçağ büyücüsüyüm,  uğurlu taşlarım, uğurlu renklerim ve siyah bir kedim; bazen eski Türk filmlerinden çıkma, Türkan Şoray’ım; sevdiğini senelerce pencerenin arkasından izleyebilen, kavuşamadığı halde aynı tutku ve heyecanla umutsuz da olsa bekleyebilen; bazen Eva Peron gibi diktatör, bir ülkeye liderlik yapabilecek güce sahibim; bazen Esmeralda gibi Çingene ruhluyum, şarkı söyleyen, dans eden, bir yerde barınamayan, göçebe hayatı yaşayan, inatçı, başı dik; bazen düzene boyun eğmiş umutsuz ev kadını;  pamuk prensesin üvey annesi gibi ayna karşısına geçip “söyle ayna en güzel kim” diyen, dış güzelliğin bir önemi yok diyerek çirkin Wincenta’a aşık olan yine ben; kimi zaman Lady Diana gibi hüzün dolu, bazen de Adile Naşit gibi kahkahalarla gülen de BEN. Zeyna gibi savaşçı da olabiliyorum, barış elçisi Rahibe Teresa da. En çok içselleştirdiğim rol herhalde, yıllar önce çok gerilerek ve heyecanla okuduğum kitaptaki İran’lı anne Betty Mahmoody gibi “kızım (kızlarım) olmadan asla!”. Onlarla olan her şey güzel, onlarsız eksik kalıyor çünkü L

Hangi yanımı daha fazla  seviyorum, hangisiyle daha barışığım, etrafıma hangisinin enerjisini yayıyorum bilmiyorum, bildiğim şu ki;  tek çizgide yürüyemiyorum.  Bir dönem birisi üstün geliyor, bazen de gün içinde hepsi ortaya çıkıyor, çok yorucu oluyor J

Dedim ya, kadınlık halleri aslında bunlar, içimiz de var Türkan Saylan’lar, Madam Curie’ler ve adını anmakla bitiremeyeceğimiz nice fedakar, akıllı, keşfeden, keşfettiren, hem romantik, sevecen olabilen, gerektiğinde  büyük cesaret gösterebilen kadınlar J

Duygu Günkut

İZMİR©©©

Eminim, o da kaybolmaya başlayacaktır. Aldığı göçlerle, bilboardlardan İzmir’e yerleş sloganlarıyla bizim şehre benzeyecek, yine de zaman alacak. Medeniyet özledikçe, aydınlanmak istedikçe, huzuru aradığımız dönemlerde gidelim biz İzmir’e J

Birbirine çarpan insanların özür dilemesi, metro ve trenlerde kişilerarası mesafe kalabilmesi, tramway’ın toplu taşımacılığa katılması, deniz yolunun kullanılması, sokakta yürürken insanların modern giyim tarzı, kimsenin kimseyle ilgilenmemesi, hala mahallelerin bulunması, komşuların birbirini tanıması, otobüs şoförlerinin kibarlığı, her hafta sonunu en fazla 2 saatlik bir yolculukla deniz kıyısında, farklı plajlarda geçirebilme imkanı, İstanbul’da gitmeyi sevdiğim her mekanın burada da olması İzmir’i sevme sebeplerimin başlarında geliyor.

Bu arada gittiğimizde şehir hatları vapurlarında grev vardı. Kaptanlar maaşlarının İstanbul’lu meslektaşları ile aynı olmasını istiyormuş, sonuna kadar destekliyorum. Madem adil düzen diyoruz, her alanda herkesi adalete davet ediyoruz !!!

Şimdilik yıllar önce oraya yerleşen kuzenlerimin evleriyle idare ediyorum, İstanbul fanatiği ben, geçen hafta gittiğimde  İzmir’li olabilirim diye ayrıldım bu özel şehirden. Boyozla kahvaltı edeceğim, akşamüstü kumru yiyeceğim, simite gevrek, çekirdeğe çiğdem diyeceğim J J

Kadınlar bir araya gelince ne konuşur?? temizlik, iş, güç, kocalar, çocuklar, komşular, arkadaşlar, sevgililer, hastalık, tv dizileri, memleket meseleleri, biraz politika ve tabii aşk!!!

Yakın zamanda yaptığım bir arkadaş toplantısı sırasında fark ettim ki biten ilişkiler sonrası muhabbet hep aynı… o yarım kalmışlık, o tadına doyamama durumu bizi üzen. Tükenmiş, süresi dolmuş ilişkileri, bizi tüketen adamları zaten özlemiyoruz, adını bile anmıyoruz.

Bir kadın ağlayarak anlatıyor yaşadıklarını, diğerleri ona akıl veriyor, teselli ediyor. Gün sonu aldım kalemi elime; yine aynı nakarat;  aldatılarak terk edilen bir kadının biten ilişki ardından sevgiliye seslenişi…

SENDEN SONRA BEN…..

Birkaç saniyelik bakışta girmişti gönlüme. Kalbimi çarptırdı, gecelerim uzadı, sabahlar olmadı. O an değişen bendim aslında, dünyamdı, benliğim, varlığımdı… bir daha da hiç aynı olmadı.

Görmesem de, duymasam da yine o benimle, ben hep onunla. “orda bir köy var uzakta!”

Yaşadık bir şeyler, bitti gitti… bıraktı, o gözler başkasına baktı, başkasının kalbini attırdı. Kabullenmekte zorlandım ama itiraf ediyorum, bir daha ben hiç “ben” olmadım, ondan sonra hep eksiktim, yarım kaldım.

Oyaladım kendimi, avuttum. Yedim, içtim, gezdim, gördüm, eğlendim, huzuru buldum pek çok zaman, kahkahalarla güldüm bazen, ama çokça ağladım. Yürüdüğüm her sokaktaydın, attığım her adımda, yediğim her güzel şeyde, gördüğüm her güzellikte, hatta aldığım her nefeste…

Senden sonra “ben”, hiç tamamlanamadım, içimde o bitmeyen hüznü taşıdım. Ruhumda, vücudumda hep sen vardın. Bu tarifsiz ve çaresiz hal sona ersin diye çırpınıp durdum. Haksızlık etmek istemem kendime,  çok keyifli zamanlarım oldu, ama en çok da diplerdeydim.

Neleri beceriyoruz biz kadınlar, bunu da hallederiz. Defterleri kapatıp, yenisini açmak bizim işimiz. Senden sonra ben o eski “ben” değilim ama belki yeni “ben”i daha çok seveceğim… eskisinin yaşadıklarından faydalanacağım,  çok daha kalıcı güzellikler yaşayacağım, hayat bize neler getiriyor, belli mi olur?? Nasıl ki, sen bir sürprizdin, başka sürprizler de var hoşumuza gidecek, biliyorum J