ŞUBAT’I HİÇ SEVMEDİM …. 

Resmi olarak “Bahar” mevsimine girdik. Şubat’ı hiç sevmedim, başından sonuna gerginlik, huzursuzluk içinde geçti, hemen her gün mutsuz edecek maddi, manevi sıkıntılar yaşadım. Fiziksel olarak da, ruhen de kendimden hiç memnun değildim. Sorunlarımın hiç birini çözemedim, yine de bu ay bitti gitti diye sevinçliyim. Umut, Mart’a, Nisan’a, başka bahara artık. Ayların suçu neyse?? Yıllar ne günah işlediyse? :)

Hava ısınacak, günler aydınlanacak, güneşin ışığı kalbimize yansıyacak, bedenimiz rahatlayacak, ruhumuz özgür olacak, bu da hayatımıza enerji katacak. Zorluklara katlanmamızı, hayata direnmemizi, her şeye rağmen dik durmamızı kolaylaştıracak…Budur Marttan beklentim, Nisandan, Mayıstan, bahardan, yazdan….

Şimdiyi yaşıyoruz, an be an değişiyoruz, mutlu olduğumuz anların çok olduğu döneme uğurlu, üzüntülerin üst üste geldiği dönemleri uğursuz diye adlandırıyoruz. Bakıyoruz hayat bitmiş gitmiş, geriye kalan yine anlar, anılar… Anı biriktiriyoruz, güzel, çirkin, iyi, kötü… onları hatırlıyoruz, özlüyoruz, bir daha hiç yaşayamıyoruz.. ama biliyoruz ki güzel zamanlarımız gibi, o kötü anlar da geri gelmeyecek, onlar da tekrar etmeyecek. Ne demişler “her gecenin bir sabahı var”. Diliyorum ki, güzel sabahlara uyanalım, her gecenin sonunda geçirdiğimiz güne şükredelim©

Güzel anların çoğalacağı, bugünün dünden daha güzel olacağı, sahip olduklarımıza tutunup, olmasını istediklerimizi sağlıkla, umutla bekleyeceğimiz güzel bir Mart olsun, güzel bir bahar olsun,  ömrümüz hep güzellikler içinde geçmesi dileğimle ilkbahara hoş geldin diyorum ©* J

2016 yılında sizi her ay bir kadınla tanıştırdım. Benim yakınımda olan, yakınım olan kadınlardı, çoğu kadın gibi güçlü, ayakta dimdik duran, tek başına hayat mücadelesi veren.

Hepimizin çevresinde olan, tanıdığımız, hatta belki kendimiz, ailemizden bir yakınımız, komşumuz…

2017 yılında da her ay bir film… her ay bu filmin kadın karakterini paylaşmak istiyorum sizinle.

Film eleştirmenliği değil yaptığım, teknik açıdan filmi incelemek hiç değil… esas konu filmin senaryosu ve filmin kadın başrol oyuncusu. Bu kadının rolünü kendimce yani BENCE yorumlamak. İlginizi çeker belki gidersiniz, ya da satın alır evde sevdiklerinizle seyredersiniz.

Her film bir hayatsa, her oyuncu bir insan. Biziz yani, içimizden biri, gerçek kişilikler, sayısı az olan, sıra dışı ama yaşayan…

Ocak ayı filmi “Aşıklar Şehri”ydi. Oradaki kadın aşkını bıraktı, kariyer peşinde koştu. Hayalindeki mesleğe kavuştu, aile kurdu, çocuk sahibi oldu ama aklı geçmişte kaldı, hiçbir şey onunla yaşadıkları kadar heyecan vermedi.

Bu ay “Düşlerin Terzisi” filmindeki “Tilly” karakterini paylaşacağım sizinle. 

Seneler önce dedikodular yüzünden küçük yaşta, Avustralya'daki küçük köyünü terk eden Myrtle 'Tilly' Dunnage'ın hasta annesine bakmak için geri dönüşünü konu alan filmin başrollerini Oscar ödüllü oyuncu Kate Winslet ve Liam Hemsworth paylaşıyor. Köyden uzakta geçirdiği yıllarda Fransız modacılardan eğitim alan genç kadın, köye geri döndüğünde bir dikiş makinesi ve moda konusundaki yeteneğiyle tüm köyü baştan başa değiştiriyor.

Hem öyle bir değişiyor ki orada yaşayan kadınlar tanınmaz hale geliyor, köyün çehresi tamamen farklılaşıyor. Genelde kötü tercümedir bizim film isimlerimiz ama buna çok güzel demişler, aslında “Terzi” olan filmin adını “düşlerin terzisi” olarak değişirmişler. Çok da güzel olmuş, gerçekten de düşlerin terzisi Tilly, hangi role isterseniz girebiliyorsunuz onun diktikleri sayesinde, nasıl hissetmek istiyorsanız, öyle oluyorsunuz, düşlerinizi gerçekleştiriyorsunuz.

Küçük yaşta başlayan acıklı hikaye yıllarca sürüyor, çocukluk travmaları, anneden ayrı geçirilen en güzel yıllar, o yıllar içinde yaptıkları, intikam ve suçluluk hisleri, kendini lanetli hissetmesi… tüm bunları halledip gerçekten aşık olup, hayata yeni başladığı anda en sevdiği iki kişiyi de kaybetmesi, tekrar yalnızlık, tekrar depresyon ve filmin sonunda yine güçlü kişilik ve sevdiği işe geri dönüp kariyerine devam etmek.

BENCE çok başarılı,  seyredilmesi ve ders alınması gereken bir film, tavsiye ederim J

Ara karne tatilini fırsatını bilip tek günlük Konya kaçamağı yaptık kızımla. “Gel ne olursan ol yine gel” felsefesini benimsemiş olan BEN, Mevlana türbesini ziyaret etmeden gitmem dedim bu dünyadan J

Hava şartlarını hiç hesaba katmamışım. Otel görevlileri bile bu mevsimde burada ne işiniz var diye sorunca anladım işin ciddiyetini… eldiven altında bile parmak ucumuz donuyor, botların, yün çorapların içinde ayaklarımız hareket edemiyordu.. olsun yine de gezdik, görmek istediğim yerleri gördüm, yemek istediklerimi yedim, hedefime ulaştım.

Konya’ya gönüllerin şehri denmesinin sebebi her yerde tarihi ve dini eserler olmasından geliyor. Camiler, türbeler, müzeler şehri Konya… devlet daireleri, bazı okullar bile taş ve eski bina. Orjinali bozulmamış çok beğendim. İstanbul niye bu hale geldi diye bir kez daha hayıflandım doğrusu.

Şehir gezmemize bir de “Sille” yi ekledik. Otobüsle gidip, geldik ama baharda da mutlaka gitmek isterim. Selçuk ilçesine bağlı bir köy… Masal diyarı gibiydi. Tepelerde daracık sokaklar içinde köy evleri, camiler… klise kapalıydı, dereler donmuştu, mağaraların önü karla kaplıydı, içerisi görünmüyordu, ölü şehir gibiydi adeta, insan bile çok azdı ama manzara bize huzur verdi, bakmaya doyamadığımız bir resim kaydettik beynimize.

Yemek yemek de benim gezilerimin amaçlarından. Yöresel yemeklerin tadına bakmak, farklı lezzetleri tanımak çok hoşuma gidiyor, hatta heyecanlandırıyor.

Birkaç öneri aldık yemek mekanı olarak, ama biz Mevlana Türbesi yakınında, cadde üstünde öğle saatinde en kalabalık olan yeri seçtik. Çok da iyi yapmışız. Konya’yı bilenlerden bu konuda onay aldık. Konya’ya özel “Tirit Kebabı” ve “Fırın Kebabı”, tatlı olarak da “Saç  Arası”  yedik, sürahide ayran eşliğinde. Çok çok güzeldi her biri. Akşam da aklımız kalmasın diye, otele Etli Ekmek söyledik.

Bahar aylarında, iki üç günlüğüne gidin derim Konya’ya… şehir içinde rahat rahat gezerek, bir gün Meram, bir gün Sille, bir gün Karaman’ı ziyaret, yiyeceklerin tadını çıkararak bir huzur gezisini anılarınıza eklemenizi tavsiye ederim.