MAYIS BÖCEĞİ

Geçenlerde aklıma geldi, Mayıs Böceği… Mayıs ayı, bahar mevsimi, zaman geçiyor diye düşünürken düştü aklıma hiç yoktan.

Duymuştum ama hakkında bilgim yoktu doğrusu. Küçük bir araştırma yaptım ki, bu böceğin erginleri nisan ve mayıs ayında çıkıyormuş. Güneş battıktan sonra ağaçlar üzerine konarak yaprak ve çiçekle besleniyor. dişiler çiftleştikten sonra yumurtalarını toprağın 15-25 cm derinine bırakıyorlarmış. Çıkan larvalar ot köklerini kemirdiklerinden dolayı bitkilerde önemli zarara yol açabiliyor hatta bitki ölüyormuş. Bu nedenle zararlı bir böcek özellikle tarımla uğraşanlar için.

Gülümsedim kendi kendime dedim ki bizim de hayatımızda var böyle Mayıs Böcekleri… ismini duyduğumuzda hoşumuza giden, sevimli gözüken ama bizi içten içe kemiren, bu yolla beslenen. Biz yok oldukça o var olan, bizim acımızı yaşam kaynağı yapan.

Bu güzel bahar ayında, yaza girmek üzere olduğumuz şu güzel günlerde hayatımızdaki zararlılardan kurtulup, yaşamın tadını çıkaralım. Bize kalanların değerini bilip, tüm vaktimizi ve enerjimizi onlara harcayalım.

Sevmem ben “değmiyormuş” demeyi. Kime neyin değip, değmeyeceğine karar vermek bizim haddimize değil derim hep... bazen değmediğini, karşımızdakinin hiç hak etmediğini bile bile yapıyoruz, değer veriyoruz. Biz bu emeği harcıyorsak, bizim hayatımıza girmişse her kimse kim… olması gerekiyormuş da oluyormuş diye bilirim. Hesapsızca  bağlanan, elimden geleni yapanlardanım. Giden gidiyor zaten, sen istesen de istemesen de, değse de, değmese de.

Gelin bu Mayıs ayında biz gönderelim… yaşamımızda varsa bize zarar veren böcekler onlarla mücadele edelim. Bitki bizsek eğer, köklerimizi kurutmalarını, bizimle beslenerek büyümelerini engelleyelim. Değmeyenleri düşünmeyi bırakıp, değenlere yoğunlaşalım, dışarı verecek tek bir çiçeğimiz varsa bile işte onun için ayakta kalalım.

Geçtiğimiz hafta sonu dünya dans günü nedeniyle düzenlenen etkinliğe katıldım kızımla birlikte. Kadıköy süreyya opera binasında, devlet opera balesi sanatçılarının gösterisiydi. Eski bale sanatçıları da oradaydı, seyirci olarak. En son bıraktığım primadona Hülya Aksular ilk perde de dans dersi sundu, şu anda işine eğitici olarak devam ediyor, çok zarif, çok donanımlı hala. Gurur duydum oradaki parmakla sayılabilecek kadar az sanatçıyla, parmakla sayılabilecek kadar az seyirciyle, ülkenin bu günkü durumuna rağmen erkek dansçılarla ve onları küçük yaşlarda yönlendiren saygıdeğer ilerici aileleriyle ve tabii hala direnen, ayakta kalmaya çalışan devlet opera bale yönetimiyle…

Dans denince ne aklınıza geliyor bilmiyorum ama çok fazla anlam yüklenecek bir terim. Dans bir yaşam biçimi, bir kültür, eski çağlardan beri gelen kendini ifade şekli. Kol kola girip folklor oynama, düğünde vals yapma, müziği açıp evde çılgınca tepinme, ateş etrafında dönme, koloni halinde tapınma, hatta ölünün ardından dizlerine vurup dövünme dansın çeşitli hallerinden. Hepsi bizi anlatıyor, o anki duygumuzun dışarı çıkmasını sağlıyor.

Sezen diyor ya “şarkı söylemek lazım avaz avaz”, evet şarkı söylemek, dans etmek, dans seyretmek lazım içimizden geldiğince. Hem ruhumuza hem bedenimize iyi gelecek, hiç para ödemeden ve istediğimiz yerde yapabileceğimiz en güzel terapi bence.

Lütfen gidin seyredin. Para verip bilet alın, trafiğe rağmen oyun saatine yetişin, biz gitmezsek kime sunacaklar, biz gitmezsek nasıl ayakta kalacak. Hep diyoruz ya bir şey yapmıyoruz, bu ülke aydınlar yüzünden bu hale geldi, işte kendince bir şey yapma fırsatı, dans gösterisi, tiyatro, konser ne bulursanız gidin. Bana göre Türkiye’nin en iyi kurumlarından Devlet Opera Balesi can çekişiyor, yakında kötü haberi alma korkusu ve endişesi içindeyim L

MELEK MUMCU

Ege ve Mayıs doğumlu olmak… nedendir bilmem, ikisini hep birbirine yakıştırmışımdır. Her ne kadar Muğla’da sadece 6 yaşına kadar yaşamış ve iki kız kardeşimden ayrılıp anne ve babamla İstanbul’a gelmişsem de Ege sevdam hep sürdü. Ayrılıkları kabullenemem de sanırım 6. yaşlarda başladı. Bir yanım hep hüzünlü, bir yanım kıpır kıpır, her şeyde mutluluk arayan, cesur deli yürek, biraz çılgın ve oldukça özgür bir ruh.

Aslında sevmeyi, sevilmeyi mutluluğu bilmeyen bir anneyle büyüdüm. Belki de hep sürecek olan sevgi açlığım, seni seviyorum diyene hiç sorgulamadan inanmam o aralardaki boşluğu doldurmak içindi.

6 yıl yatılı okul o zamanlar için hiç mutluluk vermezken, şimdi sorgusuz, sualsiz dostluklara neden oldu. Bunu düşününce çok mutlu oluyorum.

2 yürütülemeyen evlilik, pek çok kez pişmanlık gibi gözükse de, çok şükür iyi ki varsınız dediğim evlatlar verdi bana. Evlendiğim kişilere çok teşekkür ediyorum, hayatımdan çok şey götürdüler, yerine değer biçilemez 2 evlat verdiler. Peşin ödeyip yaşıyorum galiba, her şeyin bedeli varsa ben karlıyım J

Dönüp geriye baktığım 50 yıl o kadar çok arkadaş ve dost vermiş ki bana, ilk kaybım olan babamın vefatında bunu daha çok anladım. Yanımda, yüreğimde, telefonda elleri beni hep tutuyordu.

Hayatımdaki kocaman yürekli insanlar, hepinizi çok seviyorum. Allah’ım çok teşekkür ediyorum beni Melek yaptığın için…

Yıllar bana hep güçlü olmayı, pes etmemeyi, iyilikten dürüstlükten vazgeçmemeyi öğretti. Çoğu dostum da benim gibi yaşıyor. Hayat herkese farklı şeyler yaşatıp, farklı dersler veriyor. Kimisi dersini hiç anlamadan bugünü yaşıyor, kimisi yatırım yapıyor. Kimisi de yaşadığını sanıp, aslında hiç yaşayamadan ölüyor. Bizler tercihlerimizle zoru isteyip ayakta kalan kişileriz.

Yıllardır tek başına çalıştım, hiç bilmediğim işleri öğrendim, meslek edindim, denedim, yılmadım. Bitti dedim, baştan başladım. Şükür ki artık çocuklarımın bana maddi anlamda ihtiyacı yok. İkisini de yaşamın belli aşamasına getirdim. Hayat başarısı denen bir şey varsa başarılıyım bence √