Aldatmak ya da aldatılmak…

Geçtiğimiz günlerde Cem Özer’in aldatma konusunda yaptığı açıklama üzerine düşündüm.

“Sevdiğim kadının, birlikte olduğum sevgilimin canı bir başka beden çekmiş, gitmiş başka biriyle yatmış, benden genç, benden diri biriyle... Yapabilir. Bunu aldatma saymam ki”

Tabii cümlenin gerisi de var fakat çarpıcı kısmını alıp yayınlamak adettendir biliyorsunuz J Ortalık ayağa kalktı, herkes kendince yorum yaptı, ahkam kesme fırsatını kullandı ama sanırım ben onu anladım. Yine aykırı olduğum düşünülecek, çok uçlarda yaşıyormuşum gibi gelecek ama ben onu tam olarak anladım. Ki ben, sahiplenme duygusu en yükseklerde, en ufak eşyama bile kıyamam, benim diye kabullendiğim şeylerden ayrılamam, kullanılmaz hale gelmeden kapıya koyamam. Sevdiğimi paylaşamam, her şeyi her an benimle yapsın isterim. Ki ben… buna rağmen adamı anlayabildim, ne demiş bu diye düşünebildim.

Kimse istemez elbette eşinin başka biriyle ne fiziksel, ne de ruhsal ilişkisini, kimse kabul edemez, ama hayat bu ya, teselliler, avuntularla dolu, işte bu da onlardan biri. BENCE dedik ya bence öyle işte… Ruhsal ihanettense, fiziksel ve anlık birlikteliği kabul etmek, kabul edebilmeye çalışmak, kendini avutmak aslında…

Çok klasik bir soru aldatmak mı, aldatılmak mı zor?? Aldatmak aynı zamanda aldatılmak mı?? Bazı sorular var cevabı iç içe bu konuda bunlardan biri bana göre… Aldatmak derken, illa karşı cinsten biriyle olan ilişkine üçüncü kişiyi sokmak olarak algılamayalım. Aldatmak yalan söylemek, gizlemek, ihanet etmek demek. Çocuğun annesini aldatması, korku ya da diğer sebeplerden ona yalan söylemesi, bir şeyleri, bir yerleri ondan saklaması, çok yakın olduğunuzu düşündüğün bir arkadaşının, diğer arkadaşınla seninle paylaşmadığı şeyleri paylaşması ya da onunla ilgili önemli, özel bir bilgiyi başkalarından duymak, işyerinde patronu aldatmak,  sevmediklerine seviyormuş gibi davranmak da aldatmanın bin bir hallerinden, bence en acıklısı ve en yıkıcısı da KENDİNİ ALDATMAK.

İnsan aldatıldığı zaman en çok hayal kırıklığını yaşıyor, güvensizlik oluşuyor karşısındakine ve çevresine. Sonra sorgulamalar başlıyor, neden, nasıl diye. Kendinde sebep arıyorsun, yetersizlik duygusu yaşıyorsun, reddedilme sendrom haline geliyor, değersizlik hissi tavan yapıyor.  Öyle olsaydı, böyle olsaydı da olur muydu, acaba nerde hata yaptım diye sorup duruyorsun, kendini suçluyorsun, bunun karşındakini kişiliği ile ilgili olabileceğini,  bazı insanlar için yalan söylemenin, aldatmanın yaşam tarzı olabileceğini düşünmüyorsun.

İlginç ve izahı zor bir durum da, çoğu kadının aldatıldığını öğrendikten sonra erkeğini bırakamaması, hele ki bu erkek sevdiği erkekse… Sevmediği erkekse ve bir nedenden dolayı onunla birlikteyse aldatıldığını anladığında daha kolay ayrılıyor çünkü aradığı bahaneyi bulmuş oluyor. Ama eğer hala seviyorsa, ve daha da kötüsü hala ona aşıksa hiç bırakamıyor, rekabet duygusu mudur, sahip olma isteği midir bu tutma çabasının sebebi bilemiyorum, ama çoğu ilişkide gözlemlediğim bu… Evliyse çocukları bahane ediyor, sevgiliyse zaten neye uğradığını şaşırıyor, beklemediği ve hiç istemediği bir anda başına gelmişse hele, bırakmamak için elinden geleni yapıyor. Böyle davranan erkekler de vardır ama kadınlar çoğunluk sanırım.

Hepimiz yaşamışızdır, duymuşuzdur aldatma hikayeleri… İnanılmaz acı veren, insanı dibe vurduran, hayata bakış açısını tamamen olumsuz etkileyen, yaşam enerjini bitiren, çevrenle ilgili sorgulamalara vardıran bir duygu bu. Bazen içimize kapanırız, kimseye anlatmayız, kendi kendimize bu sürecin geçmesini, kabullenmeyi bekleriz, bazense anlayabileceğini düşündüğümüz yakınlarımızla paylaşırız.

Sizin de paylaşmak istediğiniz aldatma hikayeleriniz varsa anlatın bize hep birlikte yorumlayalım, birbirimize destek olalım. Sandıkta sakladıklarımızı ortaya çıkaralım. Kim bilir belki de, size ya da bunu yaşayan tanıdığınız birine iyi gelir?? Bazen kendi kendimize akıl edemediğimiz küçücük bir çözümü birine anlatırken veya karşımızdakini dinlerken, ya da bir cümle okurken bulabiliyoruz.