Sadece Naim’in Türkiye’ye kaçırılış sahnelerini seyretmek için gittim ön yargıyla. Fragmanlarını gördüğümde merak ettim, bakalım bizimkiler Rusya’dan Amerika’ya kaçırılan sanatçı, sporcu, ajan sahnelerini nasıl çekmişler/çekememişler diye. Meğer en az etkileyici kaçırılma sahneleriymiş, filmin ağırlığı karşısında çok hafif kalmış.

Film baştan sona neredeyse mükemmeldi, oyunculuk, senaryo, çekimler…

Bu film Naim’e olan borcumuzun küçük bir ödeneği BENCE,  mutlaka izleyin. Gurur duyacaksınız, hem film kalitesinden, hem de boyundan büyük yüklerin altından kalkan bu küçük dev adamdan.

Ölümünü düşününce aklımdan geçmedi değil, acaba orada kalsaydı belki de bugün hala hayattaydı, daha iyi koşullarda yaşamak mı, efsane olarak ölmek mi onu daha mutlu ederdi? Amerika’nın teklifini kabul etse, nasıl bir yaşam sürdürürdü? Cevapsız sorular… Demek ki neymiş, insan kendi kaderini kendisi yaptığı seçimlerle çizermiş.

“Hayatta her şeyinizi kaybedebilirsiniz, paranızı, evinizi, işinizi, hatta sevdiklerinizi… En ağır geleni kimliğinizi kaybetmek” (Naim’in dünyaya seslendiği konuşmadan)

“Onlar seni olimpiyatlarda yarıştırabilmek için yaşını büyüttüler, bizim köyde çocuğu asabilmek için yaşını büyüttüler” (80 ihtilalinde Türkiye’den kaçan bir vatandaşın Naim’le sohbetinden)

Türkiye’ye geldiği günü ve olimpiyatlarda madalya kazandığı anı TV’den izlediğimizi hatırladım, şahidi olduğum bir tarihi beyazperdede izlemekten ayrıca keyif aldım.