“Naim” filmini izlediğimin hemen ardından kısa bir Bulgaristan ziyareti yapmam, hayatın tesadüflerinden biriydi sanki. Rehberimiz Bulgaristan göçmeniydi, ilginç olan odur ki o ve ailesi de 1989 yılında Türkiye’ye gelen vatandaşlarımızdandı, anlattıkları filmde izlediğim sahnelerin aynısıydı.

Sofya’yı çok beğendim, küçük bir kent. Erken saatlerde ulaştığımız için dondurucu soğukla karşılaştık. Saatler ilerledikçe hava biraz yumuşadı yine de Aralık ayı için şanslıydık, yağmur veya kara yakalanmadık. Bu şehir tarih kokuyor, kominizim izlerini taşıyor. Biraz soğuk ve mesafeli. Tek bir cadde var Avrupa Birliğinin etkisinde kalan, şık mağazaları, cafeleri barındıran, geç saatlere kadar canlı duran. 

Ertesi günkü rotamız Plovdiv idi.  Burası daha renkli ve hareketli bir şehir. İstanbul’u anımsattı bana. Orada yaşayan üniversite öğrencileriyle sohbet ettik. Çok memnunlar hayatlarından. İstanbul gibi 7 tepe üzerine kurulmuş zaten. Eski şehir tepelerde, tarihi binalar var, kiliseler, müzeler, antik tiyatro, eski yapılar var tıpkı Büyükada gibi, aşağı inip merkeze geldiğinizde sanki İstiklal Caddesi. Modern ve eski yapılar bir arada, noel dolayısıyla da rengarenk.

Her iki şehirde de yediğim yemekler çok lezzetliydi, içtiğim kahveler ve yanındaki tatlıların kalitesi Türkiye’de ancak özel mekanlarda bulabileceğim gibiydi. Yılbaşı öncesi tam isabet dediğim bir geziydi.

BENCE kısa ama çok keyifli Bulgaristan gezisi için 2020 yılı takvimine şimdiden bir işaret koyun J 

Sadece Naim’in Türkiye’ye kaçırılış sahnelerini seyretmek için gittim ön yargıyla. Fragmanlarını gördüğümde merak ettim, bakalım bizimkiler Rusya’dan Amerika’ya kaçırılan sanatçı, sporcu, ajan sahnelerini nasıl çekmişler/çekememişler diye. Meğer en az etkileyici kaçırılma sahneleriymiş, filmin ağırlığı karşısında çok hafif kalmış.

Film baştan sona neredeyse mükemmeldi, oyunculuk, senaryo, çekimler…

Bu film Naim’e olan borcumuzun küçük bir ödeneği BENCE,  mutlaka izleyin. Gurur duyacaksınız, hem film kalitesinden, hem de boyundan büyük yüklerin altından kalkan bu küçük dev adamdan.

Ölümünü düşününce aklımdan geçmedi değil, acaba orada kalsaydı belki de bugün hala hayattaydı, daha iyi koşullarda yaşamak mı, efsane olarak ölmek mi onu daha mutlu ederdi? Amerika’nın teklifini kabul etse, nasıl bir yaşam sürdürürdü? Cevapsız sorular… Demek ki neymiş, insan kendi kaderini kendisi yaptığı seçimlerle çizermiş.

“Hayatta her şeyinizi kaybedebilirsiniz, paranızı, evinizi, işinizi, hatta sevdiklerinizi… En ağır geleni kimliğinizi kaybetmek” (Naim’in dünyaya seslendiği konuşmadan)

“Onlar seni olimpiyatlarda yarıştırabilmek için yaşını büyüttüler, bizim köyde çocuğu asabilmek için yaşını büyüttüler” (80 ihtilalinde Türkiye’den kaçan bir vatandaşın Naim’le sohbetinden)

Türkiye’ye geldiği günü ve olimpiyatlarda madalya kazandığı anı TV’den izlediğimizi hatırladım, şahidi olduğum bir tarihi beyazperdede izlemekten ayrıca keyif aldım.