Yağmur eşliğinde başlayan Hatay gezisi ardından kalan damak tadı tabii ki… Yemek yemeyi seviyorsanız hem ucuz hem doğal yemeklerin şehri BENCE Hatay.

Tatlı seviyorsanız şanslısınız, sokak aralarından, seyyar arabalardan, geniş caddelere her yerde bulabileceğiniz, kirece yatırılmış kabak tatlısı, halka tatlı, kömbe ve efsane künefe. Haytalı tatlısı var Antakya’da, gülsuyu ve su muhallebisini sevenlere hitap ediyor, dondurma eşliğinde sunuluyor, çok hafif. Şehirden ayrılırken kömbe almanızı tavsiye ederim, uzun süre tazeliğini koruyor. Çarşı içindeki fırın hem fiyatı uygun hem de çok taze. Sevdiklerinizle harika bir lezzet eşliğinde Hatay anılarınızı paylaşabilirsiniz.

Burada yoğurt çok kullanılıyor. Tuzlu yoğurt, doğal olarak peynir, peynir türevleri ve yöreye ait minik yeşil zeytinler kahvaltı sofralarının vazgeçilmezi.

Yöresel kahvaltı etmelisiniz mutlaka, şehir çevresindeki köylerde bunu yapabilirsiniz, muhteşem yeşillik içinde muhteşem lezzetler ve çok uygun fiyata.

Antakya da kasaplar restaurant olarak kullanılıyor, gözünüzün önünde yapıp, sunuyorlar kebap çeşitlerini, burada en çok tercih kağıt kebabı, tepsi kebabı. Oruk, humus araya sığdırabildiğimiz yöre yemekleri.

İpek dokumacılığı yaygın Antakya’da. Eşarplar, fularlar, mendiller çeşit çeşit desenler arasında seçim yapmak oldukça güç.  

Gezi öncesi yaptığımız kısa bir araştırmadan sonra listemizdeki hemen her yeri gezdik. Antakya evleri, Uzun çarşı, tarihi kiliseler, camiler, türbeler, Musa Ağacı, Titus Tüneli, Beşikli Mağara, Çevlik Plajı, Harbiye Şelalesi ve tabii muhteşem Mozaik Müzesi.

Planımızda olmayan Belen ve Isparta ziyaretini de sığdırdık gezimize. Belen de yediğimiz harika yemeğe ve yıllar önce acı hikayelerle dolu Soğuk Oluk yaylasının muhteşem manzarasına bayıldık.  

Dönerken hala tadamadığım, aklımda kalan öyle çok yiyecek çeşidi vardı ki, bir daha gitmek kısmet olursa yemek listem şimdiden hazır J

DEPREM

Dünyadaki haksızlıklara, yaşamımızdaki olumsuzluklara sayıp sövdüğüm zamanlarda gelen 5.7 lik sarsıntı beni de epeyce sarstı… Unuttuğumu sandığım korkularım, endişelerim geri geldi.

Deprem olmuştu İstanbul’da, 9. katta şiddetli sallantının fiziksel etkisi geçti ama ruhumda o duygu yerleşiverdi.

Deprem sonrası, aslında yaşamımı ne kadar sevdiğimi, beni buraya bağlayacak ne çok şey olduğunu anladım. Sağlıklı ve özgürce sokaklarda yürüyebilmek, güvenle ve sevgiyle evin kapısını açabilmek, yatarken huzurla yastığa kafanı koyabilmek, sevdiklerinin sesini istediğinde duyabilmek daha da kıymetlendi hatta önüne geçebilecek daha fazla mutluluk kalmadı benim için…

Çok ilginçtir ki telefonumu bozduğumun 8.gününde deprem oldu. Kendi hatamdan dolayı kocaman bir rehber, 2000 küsur resim, whatsup grupları, mesajlarım bitti, gitti, tamamen silindi. Bir devir kapanmıştı yine benim için, çok üzülmüştüm, kendime küsmüştüm, hemen yeni bir telefon almadım. Eski bir tuşlu telefon buldum evde, aç-kapa, alarm kur o kadar…

Sosyal medyadan, internetten uzak bir hayat. Eskiye dönüştü benim için, depremin de bu döneme denk gelmesi, üstelik 5 ay önce taşındığım,  99 depremini yaşadığım eski semtimde tüm bunları yaşamam tesadüf müydü, evren bana sinyal mi veriyordu - bilemedim?

Sosyal medyayı fazla kullandığımı söyleyenler, eleştirenler olmuştur geçmişte… Hep dediğim gibi o benim albümümdü, kendim içindi tüm o paylaştığım resimler, anılar. Ne kadar haklıymışım, şimdi bana yalnızca onlar kaldı, iyi ki paylaşmışım, iyi ki saklanmışlar kutularında, şimdi istediğimde onlara ulaşabileceğim. Gidenlere üzülmek yerine, kalanlarla teselli bulacağım.

Olacak tabii depremler, hem doğada, hem hayatımızda. Umarım küçük küçük olurlar, fazla sarsmazlar, kalıcı hasar bırakmazlar…